Passage to India

En dit is voorlopig ons laatste verhaaltje..... :-(

C:
Het is uiteindelijk toch nog gelukt om het aparte huis van de foto's van binnen te bekijken.
Op de valreep mogen we wel zeggen. Twee uur voor ons vertrek naar de luchthaven konden we er terecht.
Deze keer gingen Myrthe en Mees mee. Toen we bij het huis aankwamen zei Mees: "kan me niet schelen hoe het er van binnen uitziet, hier wil ik wel wonen". Dat was toch positief...
De locatie van het huis is dan ook heel bijzonder. Je huis omringd door bos dat van jezelf is, sporen van wasberen en andere in eerste instantie welkome, maar ik weet zeker dat we daar naar verloop van tijd anders over gaan denken :-) , bezoekers. Geweldig!
Dat was het huis ook van binnen. Een zee van ruimte en licht, prachtige keuken en alles mooi verzorgd. MAAR..........er waren welgeteld twee (!) deuren in het huis (afgezien van de voordeur dan): die van het toilet en van de badkamer.
Nu hebben veel Canadese huizen het zgn, "open concept" maar dit huis was wel héél erg open. Geen enkele slaapkamer was dicht, bovendien waren er maar twee slaapruimtes. Met veel fantasie zou je drie slaapkamers kunnen creëren en ook dat vonden we eigenlijk een beetje weinig.
Heel erg jammer, maar we zijn toch weer wijzer geworden.

Na de bezichtiging werd het voor ons ook tijd om richting luchthaven te vertrekken. En wat schetst onze verbazing: vinden we een hond onderweg!!! Zoals altijd, niks gaat normaal. Helaas lag mijn fototoestel achterin. In ieder geval zagen we dus een hond over de weg lopen, gestopt, de auto die ons tegenmoet kwam ook. Die mevrouw en ik het verkeer regelen en proberen de hond te lokken. Erik ondertussen naar het huis gelopen dat daar lag om te vragen of de hond van hun was. Helaas lukte het niet het beestje te vangen en de mensen van het huis waren er ook niet. Maar een halve goede daad verricht.
De bedoeling was nog om voordat we naar de luchthaven gingen te stoppen bij een shopping mall om voor deze of gene iets mee te brengen. Helaas had half Toronto ook dat idee en dus karden we onverrichter zake maar door naar de luchthaven. Ingecheckt waren we, dus zeeën van tijd (waar heb ik dat toch eerder geoord?).
Uiteindelijk moesten we natuurlijk nog rennen om op tijd bij de gate te komen zonder ons voorgenomen etentje en shopping.
Aangezien we achterin zaten mochten we er ook zowat als eerste in.
Plaatsen waren super, lekker met z'n tweetjes naast elkaar zonder buren.
Maar je waande je op reis naar India want het vliegtuig zat driekwart vol met Indische mensen. Met tulbanden, mooie gekleurde kleden, spannende kapsels en make-up. Bijzonder mensen, MAAR........bovenal ook onrustige mensen. Zodra de gordels los mochten na het stijgen sprongen ze uit hun stoel en liepen massaal naar achteren om daar achter een scherm met elkaar te kletsen. Weer anderen liepen voortdurend de gang op en neer, ook als de stewardess daar met haar karretje stond. Die werd dan resoluut aan de kant geschoven en dan wrongen mensen zich er langs. Niet één keer, maar tig keer! Om dol van te worden. Citaat van onze stewardess: "we blijven lachen...".
Daar zijn de stewardessen van Air Canada toch wel wat strenger in. Zij bezig? Jij gewoon wachten. "Ik ben hier aan het werk dus pies maar in je broek". Heb ik nooit een probleem gevonden en mijn medepassagiers ook niet. Maar niet aan boord van deze KLM-vlucht dus.
Ook de Indiase kids dartelden de hele tijd om de stewardess heen en "hielpen" met het uitdelen van de drank en het eten. Dat ze dan daarbij eens per ongeluk iets omgooiden mocht de pret niet drukken. "We blijven lachen...".
Ook gristen ze halfvolle bekers met thee voor je neus weg en begonnen mij uit te leggen hoe de WC-deur werkte. Pleur toch op...
Heel ontspannen allemaal.
En dan die godvergeten stoelendans. De een wilde daar zitten en de ander weer liever hier en bij nader inzien dan toch maar weer ergens anders.....
De eerste keer in mijn leven was ik blij met turbulenties. Dan sprongen de bordjes "fasten your seatbelts" aan en moest het hele volk gaan zitten. Wat mij betreft mocht de piloot dat de hele tijd aanlaten. Als je moet plassen dan steek je maar gewoon netjes je vinger in de lucht en vraagt om permissie, net zoals vroeger op school. Dat gezeik.
Als topper gooiden de mensen voor ons hun stoel een paar keer ruw naar achteren waardoor mijn computerscherm van mijn heet geliefde Apple bijna gemold werd. Toen de mevrouw het nog eens deed nadat ontbijt geserveerd was en daarbij de beker melk van Myrthes tafeltje afvloog rechtstreeks mijn schoenen in had ik het gehad! Ik heb haar woest toegesist dat ze nu toch echt eens rustig aan moest doen en beheerst haar stoel kon rechtzetten. Als straf heeft Myrthe een oude kauwgom in haar lelijke Uggs gegooid... Niet netjes, weet ik...
Mees had tenminste een beetje geslapen nadat hij Erik had ingemaakt met "mens erger je niet" en schaken. Ook Erik sufte af en toe wat in slaap. Myrthe en ik waren zo wakker dat het leek alsof we aan de speed hadden gezeten.
Ondanks alle onrust is de tijd omgevlogen in het vliegtuig en waren we netje op tijd in Amsterdam. Voordeel van al die Indiase mensen: ze vliegen bijna allemaal door, dus je bent in een vloek en een zucht door de douane zoals Maria voorspelde en ook je koffers zijn er zo. Oh ja by the way, deze keer geen boete voor overgewicht, maar wel weer een nieuwe tas in de collectie! Plus een bagageweegschaal...

Je kon merken weer in Nederland te zijn want wachtend op de trein melde de NS vriendelijk welke treinen die dag spontaan waren geannuleerd..... Je zag de mensen om je heen balen die daarop zaten te wachten. Welkom in Nederland!!!
In Eindhoven stond huisoppasser Bertus ons op te wachten en thuis Femmie met de hondjes. Een heel warm welkom!!!
Vooral omdat Sandra, het beste vriendinnetje van Myrthe, ons verraste met een zelfgebakken taart. Zóóóó lief.

E:
Inmiddels zijn we er weer een paar dagen.
De tassen zijn leeg, de jetlag weggeslapen en de eerste Nederlandse frites speciaal hebben we achter de kiezen. Lekker vettig... :-)
En Nu?
Veel huiswerk voor mij en Claudia maar we hebben er zin in.
Er kunnen drie mooie projecten ontwikkeld worden en daar wil ik graag mee aan de gang. Nu nog de sponsors vinden.. :-)
Claudia wil zich graag nog meer oriënteren op scholen voor de kids en haar eigen mogelijkheden daar.
Maar echt gelegenheid om te evalueren hebben we nog niet gehad.
Dus nee, ik ben bang dat in deze posting geen verhuisdatum komt te staan.
Maar we hebben weer ongelooflijk veel geleerd.
Over wat we wel en niet willen, hoe we het wel en niet zouden organiseren met werk, reizen en privé, over de scholen van Myrthe en Mees en nog zoveel dingen meer.
We weten in elk geval dat we in Orangeville zouden willen landen. Dat is een prima locatie met een mooie natuur, veel paardenvolk met dito uitrijmogelijkheden en de metropool Toronto op een uurtje afstand met o.a. rechtstreekse vluchten naar Amsterdam.
Hoewel de Maritimes veel te bieden hebben en we vooral van Nova Scotia erg gecharmeerd waren geeft uiteindelijk de ratio de doorslag. Hoewel...het leven in het Ontario is in ieder geval een flinke klap duurder dan dat in Atlantisch Canada. Echt een fors verschil vonden wij.
Desondanks gaat het Ontario worden, hoewel ik zeker weet dat ik voor mijn werk de komende jaren veel in de Maritimes te vinden zal zijn.

Tot gauw!