“Don’t worry. 30 minutes and you're out again!"
Door: Erik
Blijf op de hoogte en volg Claudia, Erik, Myrthe en Mees
28 Oktober 2009 | Canada, Mulmur
Dat waren de woorden van mijn advocaat Sven die me helpt om het formele stuk van onze Canada-avonturen te regelen. Zoals het opzetten van de Canadese vennootschap, het aanmelden van het nieuwe bedrijf bij de juiste overheden en belastingautoriteiten (ja heus, die hebben ze hier ook. Valt toch wel tegen...), het aanbevelen van de accountant waar ik mee in zee ben gegaan etcetera.
Zo ook het aanvragen van mijn werkvergunning. En daarmee die van Claudia.
Sven had de hele zwik keurig in orde gemaakt en ik had ervoor gezorgd dat hij de juiste documenten had, zoals diploma’s, trouwakte, c.v., paspoorten, aanbevelingsbrieven van mijn klanten hier die vertellen dat Canada zal desintegreren als ik er niet kom werken en ga zo maar door. Bovenop die hele stapel lag zijn brief waarin hij netjes uitlegde wie ik was en onder welk programma ik een werkvergunning zou moeten krijgen. Helemaal geweldig. Het kost wat maar dan krijg je ook wat...
Maar wat gebeurde er toen ik mijn prachtige en duurbetaalde stapeltje op de balie van de immigratiemevrouw legde? Ze zei letterlijk: “I’m not interested in all that lawyer stuff. It’s your story that matters”, schoof de stapel weer naar me terug, pakte een blanco vel papier en vroeg naar mijn naam... Kun je je mijn verbijstering voorstellen?
Ik probeerde haar nog een keer uit te leggen dat alles wat ze moest weten in de brief van de advocaat stond en dat de bijlagen die voor de aanvraag nodig waren er keurig genummerd bijzaten, maar ze was onvermurwbaar.
Resultaat: we hebben de werkvergunning gekregen onder het door mijn Sven voorgestelde programma met gebruikmaking van alle documenten van het stapeltje, maar niet nadat ze 2,5 (twee-en-een-half!) uur bezig is geweest met uitzoeken, me ondervragen, nog meer uitzoeken, foto’s maken van ons, nog een keer uitzoeken, me twee keer laten afrekenen en nog wat vragen stellen. Maar goed: het beste mens heeft gewoon haar werk gedaan maar het was uiteindelijk toch wel een stuk sneller gegaan als ze gewoon de brief van die verrekte advocaat had willen lezen. Maar dat vertikte ze dus.
30 minutes....yeah right...
Gelukkig hadden we vooraf aan dat lange wachten ruim de tijd genomen om de Niagara Falls te bekijken. Want daar waren we namelijk. Om van daaruit even naar de USA te gaan en vervolgens Canada weer in te wandelen om ons te melden bij Immigration.
Oma Smurf vond het helemaal geweldig al dat water en wij waren opnieuw onder de indruk van het enorme geweld van die eindeloze stroom water.
En dan zit er niet eens ergens een pomp die al dat omlaaggevallen water weer omhoog pompt... :)
We hadden de Falls trouwens nog niet eerder vanuit de VS gezien en dat is beslist de moeite waard. Alleen al het oversteken van de Rainbow Bridge van Canada naar de VS levert het mooiste beeld op van de watervallen dat er is. Echt magnifique.
Als lunch hadden we iets heel ranzigs van de combo Kentucky Fried Chicken/Pizza Hut Express/Taco Bell maar des te beter was het diner. Anderhalf uur later dan gepland (dus onze reservering waren we kwijt natuurlijk) hebben we genoten van een etentje op de 10 verdieping van het Crowne Plaza met een geweldig uitzicht op de Falls en geproost op het feit dat we weer een horde op onze Canada-weg hebben genomen.
Zo ook het aanvragen van mijn werkvergunning. En daarmee die van Claudia.
Sven had de hele zwik keurig in orde gemaakt en ik had ervoor gezorgd dat hij de juiste documenten had, zoals diploma’s, trouwakte, c.v., paspoorten, aanbevelingsbrieven van mijn klanten hier die vertellen dat Canada zal desintegreren als ik er niet kom werken en ga zo maar door. Bovenop die hele stapel lag zijn brief waarin hij netjes uitlegde wie ik was en onder welk programma ik een werkvergunning zou moeten krijgen. Helemaal geweldig. Het kost wat maar dan krijg je ook wat...
Maar wat gebeurde er toen ik mijn prachtige en duurbetaalde stapeltje op de balie van de immigratiemevrouw legde? Ze zei letterlijk: “I’m not interested in all that lawyer stuff. It’s your story that matters”, schoof de stapel weer naar me terug, pakte een blanco vel papier en vroeg naar mijn naam... Kun je je mijn verbijstering voorstellen?
Ik probeerde haar nog een keer uit te leggen dat alles wat ze moest weten in de brief van de advocaat stond en dat de bijlagen die voor de aanvraag nodig waren er keurig genummerd bijzaten, maar ze was onvermurwbaar.
Resultaat: we hebben de werkvergunning gekregen onder het door mijn Sven voorgestelde programma met gebruikmaking van alle documenten van het stapeltje, maar niet nadat ze 2,5 (twee-en-een-half!) uur bezig is geweest met uitzoeken, me ondervragen, nog meer uitzoeken, foto’s maken van ons, nog een keer uitzoeken, me twee keer laten afrekenen en nog wat vragen stellen. Maar goed: het beste mens heeft gewoon haar werk gedaan maar het was uiteindelijk toch wel een stuk sneller gegaan als ze gewoon de brief van die verrekte advocaat had willen lezen. Maar dat vertikte ze dus.
30 minutes....yeah right...
Gelukkig hadden we vooraf aan dat lange wachten ruim de tijd genomen om de Niagara Falls te bekijken. Want daar waren we namelijk. Om van daaruit even naar de USA te gaan en vervolgens Canada weer in te wandelen om ons te melden bij Immigration.
Oma Smurf vond het helemaal geweldig al dat water en wij waren opnieuw onder de indruk van het enorme geweld van die eindeloze stroom water.
En dan zit er niet eens ergens een pomp die al dat omlaaggevallen water weer omhoog pompt... :)
We hadden de Falls trouwens nog niet eerder vanuit de VS gezien en dat is beslist de moeite waard. Alleen al het oversteken van de Rainbow Bridge van Canada naar de VS levert het mooiste beeld op van de watervallen dat er is. Echt magnifique.
Als lunch hadden we iets heel ranzigs van de combo Kentucky Fried Chicken/Pizza Hut Express/Taco Bell maar des te beter was het diner. Anderhalf uur later dan gepland (dus onze reservering waren we kwijt natuurlijk) hebben we genoten van een etentje op de 10 verdieping van het Crowne Plaza met een geweldig uitzicht op de Falls en geproost op het feit dat we weer een horde op onze Canada-weg hebben genomen.
-
29 Oktober 2009 - 00:46
Saskia:
GEWELDIG!!! Proficiat met jullie werkvergunning. Ik ben helemaal blij voor jullie. Weer een stapje dichterbij het verwerkelijken van jullie droom!! Succes met alles wat er nu nog komen gaat!!
Liefs uit Amerika -
29 Oktober 2009 - 01:12
Jolanda:
Gefeliciteerd; dus jullie papieren zijn in orde. Daar mag zeker op geproost worden en nu maar hopen dat de verhuizing ook snel gaat gebeuren.
Kun je vertellen waar het nu nog precies vanaf hangt. Is het werk? of is het gewoon nog niet het juiste moment.
Zo te horen heeft oma het ook geweldig naar haar zin en begrijpt ze door deze reis waarom jullie deze stap willen zetten. Het blijft toch altijd moeilijk voor de thuisblijvers waarom mensen deze stap willen maken.
Veel plezier nog en ik blijf uitkijken naar jullie verhalen.
Prachtige fotos weer!
Jolanda -
29 Oktober 2009 - 02:15
Maria:
Van harte met deze super grote stap!!! Gefeliciteerd hoor!! Dat met inderdaad gevierd worden! Wij drinken een borrel op jullie stap en nu maar hopen dat we gauw die borrel kunnen drinken tussen de verhuisdozen in Canada!
Dikke kus en hopelijk tot zaterdag -
29 Oktober 2009 - 06:47
Marije:
A small step for man is a giant step for mankind... :)
Goed gelopen naar Canada jongens, gefeliciteerd met alle papierwerk! Claudia mag nu dus ook werken in Canada (mocht je dat willen)? -
29 Oktober 2009 - 08:39
Marinka:
VAN HARTE GEFELICITEERD!!
Wat een onvergeetelijke dag. Het moet een heerlijk gevoel zijn om alle vergunningen en documenten in handen te hebben. Wij zijn heel blij voor jullie, dit betekend toch een grote stap in jullie droomland. Daarbij komt een schouderklop voor jullie inzet en natuurlijk Erik's werkzaamheden.
Zou Mees zich beter voelen op de terugvlucht als hij op de hoogte van de vleugels van het vliegtuig zou zitten? Geen zwaar eten en uitgeklopte Cola (dus zonder koolzuur) helpt tegen misselijkheid.
Bedankt voor jullie schitterende foto's bij het altijd boeiende reisverslag.
Sterkte en succes met alles! Lieve groeten uit Friesland! -
29 Oktober 2009 - 09:29
Werner En Hilde:
Proficiat !!!Weer een trede verder!
Wat een belevenissen! Door jullie beschrijving en de foto's reizen we gewoon met jullie mee!
Geniet ervan!! -
29 Oktober 2009 - 11:51
Willemijn:
Gefeliciteers met jullie werkvergunning! In Schotland ging het regelen van bepaalde dingen (zoals een National Insurance number die je nodig hebt om te werken) ook wel wat wazig... Maar in Canada gaat het toch wel wat aparter. Foto's hebben ze nooit van ons gemaakt en wij stonden wel binnen 30 minuten weer buiten...
Het is wel supermooi daar zeg! Zeker met al die herfstkleuren nu. Geniet er nog van en we spreken elkaar gauw weer een keer! Groetjes!
-
29 Oktober 2009 - 12:09
Bianca:
GEFELICITEERD!!!
-
29 Oktober 2009 - 15:08
Marilyn:
Congrats!!! Now go get yourselves a job;-))) -
29 Oktober 2009 - 15:27
Familie Duijsens:
Even een korte update, helaas ligt Mees ziek op de bank en kan niet mee naar Toronto. -
29 Oktober 2009 - 16:34
Ellen & Co:
Jaaaaaa Claudia, je hebt helemaal gelijk.... Sorry! Krijg geen meldingen meer van jullie avonturen en gezien de drukte hier was het kwartje ook nog niet gevallen... Sorry! Heb me nu weer helemaal ingelezen....!!! Dus allereerst gefeliciteerd met jullie werkvergunning, is weer een stap in de goede richting! Geniet weer van de tijd daar en ik zal jullie weer beter in de gaten houden! ;-)
Beterschap voor Mees, arme knul!
Ik ga morgen naar het concert op geheime locatie van Michael Buble, had je graag meegenomen... Als ik de kans krijg zal ik hem, ook namens jou, een dikke kus geven! Hahaha!
Ik zou wel willen ja!
Veel plezier daar, haal er het maximale uit!
Leuke foto's weer!
Liefs van de Snijdertjes -
29 Oktober 2009 - 18:11
Wil:
mooie foto's.
wel spannend hoor
liefs wil -
29 Oktober 2009 - 20:22
Jacqueline En Jo:
Proficiat....
denk je alles geregeld te hebben, maar ja deze bevalling vergeet je op den duur ook wel weer.
Ik ( tante Jackie)moet zeggen dat jullie perfect in het landschap passen, Chrisje wat minder.Dus, die moet maar weer terug!
Als ik jullie verhalen lees denk ik, wow, spannend, oh nee he, toppie, sjiek, lekker?, ongelooflijk, prachtig, dat ook nog, ieee( kotszakje). Ben nog wat emoties vergeten maar ze zijn er nog wel hoor.
Veel plezier nog en tot nieuwe wendingen. -
01 November 2009 - 11:47
Piet:
Ja dat heb je met vluchtelingen en dan vind ik 2,5 uur wel een heel makkie. Als naar Nederland wilt kost dat snel enkele jaren. Maar goed het avondtuur kan verder gaan. Veel groeten vam mij en 10
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
