De reis terug!

Na lang aandringen van diverse mensen, hier dan ons slotverhaal. Jaja, jullie geloven niet hoe mensen kunnen zeuren om een verhaaltje hier.
Bij deze dan!

Vrijdagavond voor ons afscheid gaan eten bij het restaurant Mrs. Mitchell's. Een heel leuk, knus restaurant bij ons om de hoek.
Ik had het een tijdje geleden op internet ontdekt en toen Erik er laatst was is hij gaan "proefeten". Dat beviel zo goed dat hij de dag erna met Maria en Dennis is terug gegaan. Behalve dat je er heerlijk kunt eten, word je er ook gastvrij onthaald.
We zullen er in de toekomst zeker nog vaker gaan eten. De liefhebbers kunnen kijken op: http://www.mrsmitchells.com/

Zaterdagochtend op tijd opgestaan, de laatste spullen ingepakt en om 9 uur bij Maria en Dennis gaan ontbijten. Heerlijk om elkaar weer te zien, al was het super kort omdat we op tijd op de luchthaven moesten zijn. Maria en Dennis hadden voor een lekker ontbijtje gezorgd en we hebben genoten. Myrthe en Mees waren erg verdrietig daar weer weg te moeten, vanaf de eerste keer dat zij bij M&D waren voelden zij zich daar heel erg thuis (wij ook). Zij kunnen niet afwachten weer gauw terug te komen en te blijven logeren. Myrthe was het liefst gelijk gebleven en had geen moeite om vanuit M&D naar school te gaan. We nemen haar toch liever nog even mee naar huis.

Bij het inchecken nog geprobeerd andere plaatsen te krijgen, maar het vliegtuig was volledig overboekt en achteraf zaten we best goed.
Alleen die security-check...... het blijft apart. Nee John, ik nam niet de verkeerde rij naar de striptent...... ook hier moest er weer van alles uit, af en weg. Vervolgens werd mijn rugzak helemaal uitgeplozen. En als ik zeg helemaal, dan bedoel ik ook helemaal.
Elk dingetje haalde zij ondersteboven, er uit en door elkaar. Van te voren had ik alles zorgvuldig ingepakt volgens een systeem, maar nu werd alles er wild in terug gesmeten en toen ik mijn rugzak terug kreeg zei ik ook nog "thank you" voor het chaos dat zij had aangericht. Gevonden hadden ze uiteraard niks.
Voor vluchten naar de VS is er in Toronto een aparte gate waar helaas ook niks te beleven is en ook niks te kopen. Wel vonden we nog een eettentje waar we onze laatste nacho-schotel en chicken-tenders verorberden.

De vlucht van Toronto naar Washington verliep probleemloos en ook Mees kwam er kiplekker aan.
Aangezien we in Toronto al door de douane waren gegaan hoefden we in Washington alleen nog maar naar onze gate te lopen.
Daar kregen we ineens te horen dat we later gingen vertrekken vanwege drukproblemen in de cabine. Toppie.
Gaf ons wel de gelegenheid om nog eens toe te slaan bij Starbucks.
Vlak voor vertrek Myrthe en Mees nog een pilletje gegeven zodat zij met een beetje mazzel tijdens de vlucht zouden slapen. Bij Mees lukte dat ook, voordat we de startbaan verlieten was hij al in dromenland.
Myrthe niet. Ongelooflijk wat dat kind wakker kan blijven. Eerlijk is eerlijk, lastig is zij ook niet. Leest, gamed of kijkt tv, geen moment van verveling.
Onze plaatsen op de laatste rij waren niet slecht. Niemand die tegen je stoel aanschopt en net wat meer beenruimte.
Hoe rustig onze kinderen in het vliegtuig zijn, hoe onrustig de mevrouw voor me. Zij smeet zich steeds als een blok cement naar achteren. Steeds moest ik opletten dat er niks van mijn tafeltje vloog. Als een stuiterbal ging zij steeds te keer. Zat me ernstig af te vragen of ik haar niet dat ene overgebleven pilletje zou geven zodat zij zou chillen. Net op het moment dat ik haar toch beleefd wilde vragen of zij toch een beetje rustiger wilde bewegen, draaide de buurman voor haar zich pisnijdig om. Sommeerde haar niet meer aan zijn stoel te komen, als zij het nog eens deed haalde hij de purser erbij en zou er voor zorgen dat zij ergens anders kwam te zitten. Even hielp het......

We hadden trouwens een hele leuke purser. Net Edwin, een lieve vriend van ons.
Het klikte gelijk heel goed en die man was alleen maar aardig. Vroeg voordat het eten uitgedeeld werd welke voorkeur wij hadden "pasta or chicken" en zou ervoor zorgen dat dit er ook nog was (wij waren tenslotte als laatsten aan de beurt).
De eerste vier uur sliep Mees als een roos. Maar ineens werd hij wakker, greep gelijk naar zijn zakje en zorgde dat dit gevuld werd en dat de resterende 2 uur vliegen. De hele crew had met hem te doen. Op het eind zag Mees groen doorzichtig.
Als troost krijg hij van de aardige flightattendant een mooie speld.

Aankomen in Amsterdam is steeds weer een ijskoude douche. Druk, rumoerig en groezelig.
Een gevecht aan de bagageband waar drie intercontinentale vluchten tegelijk hun bagage op dropten. Dus stond je gezellig met de reizigers uit Hongkong, LA en Washington als gehypnotiseerde konijntjes naar die band te kijken.
Komt je koffer eindelijk langs moet je zo wat vechten om bij de band te komen want mensen staan er aan vast geplakt.
Gelukkig was alles er en togen we in hoog tempo naar het station. Myrthe en ik hadden de vaart er in. Reden wel een aantal mensen met onze koffers over de voeten, maar wij wilden die trein van 7.15 uur te pakken krijgen. Tja, helaas waren de medereizigers niet zo vlot en asociaal als wij tweetjes en moesten we wachten tot 7.45 uur.

Maar goed, uiteindelijk toch thuis gekomen. Hub haalde ons van het station en thuis wachtte een heerlijk ontbijt en drie uitgelaten honden. Samen ontbeten en na een uurtje Smurf en Hub uitgezwaaid.


Vanaf nu stap ik weer over op ons andere blog om jullie op de hoogte te houden.
Daar krijgen jullie geen automatisch berichtje van bij een update, dus hou de site zelf in de gaten.
Uiteraard stellen we het ook daar zeer op prijs als jullie commentaar achter laten, want dat geeft een extra stimulans om te schrijven.

Tot ziens op:
http://duijsensfamily.blogspot.com/