Awesome

E:

Nog even en dan zit het erop.
Morgen verlaten we ons kerkje waar we de afgelopen twee weken zo graag in verbleven.
En nee, visoenen heb ik niet gehad.
Ook geen verschijning die mij vertelde wat wijsheid was als het onze Canada-plannen betreft.
Beetje jammer wel...
Het is altijd makkelijk als anderen de beslissing voor je nemen, nietwaar? Hoef je niet meer te dubben.
Hoewel... Het liefst houden we de regie in eigen hand natuurlijk. Creëer je kansen en kom in de positie dat je zelf keuzes kunt maken. Dat leren we Myrthe en Mees ook per slot van rekening.
Kom ik nog wel een keer op terug :-)

Morgen gaan we naar onze vrienden in Orangeville en daar blijven we de laatste nacht. Maandagmiddag vertrekken we dan van daaruit naar de luchthaven.
Vanmiddag waren we er ook al om de buurt wat te verkennen en de locatie van een huurhuis te bekijken. Alleen jammer dat we het niet gevonden hebben...
Tussen de enorm dichte mistflarden door (echt waanzinnig, die komen van de velden af waar de sneeuw vandaag in rap tempo is gesmolten) hebben we ons suf gezocht. Tevergeefs. Uiteindelijk bleek dat we het nét te vroeg hadden opgegeven toen we besloten om te keren. 300 Meter verder lag het namelijk. Morgen weer een poging.
Daarna zijn we lekker gaan eten bij serveerster Shawna. What a doll.
Ook een paardenmens die ons vol trots de foto's van haar dochter met paard op haar mobiel liet zien.
Awesome!
Dat woord werkt inmiddels een beetje op onze lachspieren (met dank aan Maria en Dennis), want dat is echt een stopwoord van elke tweede Canadees. Alles is awesome! Na het eten mochten Mees en Myrthe grabbelen en kreeg Mees een mini pingpongset. Dennis bouwde een tafel verderop een pingpongtafel met het peper- en zoutstelletje, de zoetjes en de menukaart als netje en begon met Mees te pingpongen. Shawna vond het awesome! Moet je in Nederland eens proberen... Ik denk dat de gemiddelde serveerster een rolberoerte krijgt.
Maar dat vind ik toch wel typerend voor Noord-Amerika. Het is toch allemaal een heel stuk ongecompliceerder. Mensen nemen elkaar meer zoals ze zijn lijkt het. Minder gezever en meer fun. De "country people" bijvoorbeeld (dat zijn de types die echt achteraf wonen) gaan gewoon in hun pyamabroek naar de supermarkt. No issue. De Mennonieten hebben we het op deze pagina's al over gehad, en ook over de etnische variëteit van Toronto. Allemaal voorbeelden van leven en laten leven lijkt het.
Niet dat het allemaal rozengeur en maneschijn is. Maar er wordt gewoon minder gezeikt (excusez le mot) en minder met het opgeheven vingertje gezwaaid.
Natuurlijk, daar staat het individualisme tegenover. Ieder voor zich en God voor ons allen, nietwaar? Maar ik vraag me serieus af of dat in Nederland zoveel anders is. Wat jullie?


C:

Esther (een trouwe lezer van dit blog) vreg me afgelopen week of ik me niet alleen en eenzaam zou voelen als ik hier ging wonen en of ik me thuis niet zou vervelen...... Tis nou niet zo dat ik in Nuenen een entertainmentteam om me heen heb die me de hele dag vermaken.....
Alhoewel ....zo zou je natuurlijk wel man, kinderen en beesten kunnen noemen want die zorgen er o.a. voor dat ik me geen dag verveel.
Maar zonder gekheid, ik denk dat veel dingen anders zullen zijn als je hier zo wonen en dat het weer een tijdje duurt voordat je een vriendenkring hebt opgebouwd, maar dat is na elke verhuizing zo. Tenzij je alleen een straat verderop verhuist natuurlijk. Maar als je zoals wij van Limburg naar Friesland en dan weer naar Brabant bent verhuisd dan moet elke keer weer vanaf nul beginnen. Met oude vrienden hou je contact, maar als je al verder dan een half uur van elkaar vandaan woont (in Nederland) zie je elkaar niet meer regelmatig.
Maar ik denk niet dat afstand betekenis aan een vriendschap geeft.
Neem nou vriendin Wil. Woont een kilometer of 6 van mij vandaan. Maar we zien elkaar zoooooo weinig. Niet omdat we elkaar niet aardig vinden maar omdat onze levens van elkaar verschillen. Beter gezegd de tijden..... Steeds opnieuw nemen wij ons voor om samen te gaan paardrijden, maar de tijden matchen gewoon bijna nooit. Daarom is onze vriendschap niet minder intens. Net zoals met Hilda en Tessa. Wonen min of meer om de hoek, we zijn er voor elkaar, maar zien elkaar vaak weken niet....
Dan vriendinnen Saskia, Ellen, Maria en Jolanda. Wonen alle vier op dit continent... nou ja Ellen niet helemaal, die zit op Aruba, maar dat scheelt maar een boot. Met hun heb ik bijvoorbeeld heel intens contact via mail, msn, hyves of skype. Vaak zelfs meerdere keren per dag, soms ook dagen niet, maar we vertellen elkaar veel en het contact voelt heel close.

Uiteraard zal een emigratie in eerste instantie veel van je aanpassingsvermogen en energie vergen. Niks komt vanzelf en als je iets wilt moet je het zelf doen. Niemand zal aan de deur staan en zeggen "kom je op de koffie" (uitzonderingen als Ronda daargelaten)
En ondanks dat ik veel mensen zal gaan missen, kijk ik ook uit naar nieuwe vrienden die weer een aanvulling op oude vrienden zullen zijn. Maar we zullen het zelf moeten doen en open staan voor nieuwe dingen.

Jolanda vroeg van de week of het definitief is dat we niet naar de Maritimes komen. Eerlijk gezegd wisten we dat niet eens zeker. Wat de sfeer in het Atlantisch gedeelte van Canada was gewoon onwijs goed. De mensen allemaal heel erg aardig, iedereen relaxed en met name Nova Scotia echt prachtige provincie. Net alles een tikkie vriendelijker dan in Ontario.
De regio hier rond Waterloo/Kitchener spreekt ons niet echt aan. Beide steden ogen toch wat grauw en kleurloos. Daarbij wonen hier voor Canadese begrippen heel veel mensen op een kluitje. Orangeville daarentegen maakt op ons gelijk een opgeruimdere indruk.
Het is wat kleinschaliger en de omgeving is ronduit prachtig.
Toronto ligt op drie kwartier rijden en met onze honden en paarden komen we er ook goed weg.

We'll see.

Oh ja, het was zo mistig vandaag dat fotograferen geen enkele zin had. Morgen vast beter.