Sluuuuuuuurrrrrrrp

Alsof de stop uit een gigantisch bad is getrokken. Dat is denk ik de beste omschrijving van de Niagara Falls.
De inhoud van Lake Ontario loopt hier weg in de afvoer die Niagara River heet.
En dat levert echt een giga spektakel op.
Niet eens zozeer door het verval. Dat is met maximaal 60 meter niet echt reusachtig. Er zijn zat watervallen in de wereld die veel hoger zijn. Ik heb het voor de nieuwsgierigen onder jullie (en mijzelf) maar effetjes opgezocht: de hoogste waterval ter wereld is de Salto Ángel in Venezuela. Die is 979 meter hoog. In Europa scoren de Krimmler Wasserfalle in Oostenrijk met 380 meter verval het beste.
OK, als ik dan toch bezig ben: de hoogste waterval van Nederland is de Vrijenbergerspreng bij Loenen op de Veluwe. Daar dondert het water 15 meter naar beneden, jawel. Dat hebben we toch maar mooi.

Maar de breedte waarover het hier op de grens tussen Canada en de U.S.A. gebeurt en de hoeveelheid water die daardoor naar beneden valt is adembenemend. Het is gewoon spannend om te zien hoe het water zich steeds sneller en wilder een weg baant over de steeds breder wordende rivier om zich uiteindelijk in een eindeloze stroom over de rand te storten.
De mist die daardoor ontstaat is soms vanuit de CN-tower in Toronto te zien en zorgt voor prachtige regenbogen, dikke ijslagen op alles wat in de directe buurt staat van de watervallen en zo af en toe een fijne sproeidouche voor toeschouwers bij een windvlaag.
Overigens bestaan “the Falls” uit drie watervallen: de Horseshoe Falls, de Amerian Falls en de Bridal Veil Falls, opgenoemd van groot naar klein.

We gaan er maar vanuit dat het vandaag behoorlijk “slow” was bij de Falls. Het is per slot van rekening eerste kerstdag. Desalniettemin vonden wij het toch wel redelijk druk, waarbij je vooral over de Aziaten struikelde.
Lopend over de promenade langs de Falls moet je dan ook niet alleen oppassen voor ijsafzettingen van de eerdergenoemde mist, maar ook voor fotograferende Chinezen en Japanners, videoende Indiërs (als je niet uitkijkt en goed slalomt loop je ze óf ondersteboven omdat ze midden op het pad hun schoonfamilie staan te fotograferen óf loop je precies door hun schootsveld als ze afdrukken) en luid kirrende Amerikanen. Europeanen hebben we eigenlijk niet gezien of gehoord, maar ze zullen er vast geweest zijn.
Aangezien het plaatsje Niagara Falls vrijwel alleen maar bestaat uit toeristenmagneten (inclusief casino en reuzenrad) is het wel even schrikken als je je blik met moeite losmaakt van het natuurlijk spektakel en je omdraait naar het mensgemaakte tumult met torenhoge ophokcentrales als Sheraton en Marriot en de ene bling-bling winkel naast de andere. Goddank waren we er op de enige dag in het jaar dat zelfs hier de winkels dicht zijn. Afgezien dan van een enkele souvenirwinkel die M&M uiteraard wel hebben afgegraasd en waar wij ons zoveelste koelkastmagneetje hebben gescoord.
Geluncht hebben we in het plaatselijke Hard Rock Café. Dat hebben ze er namelijk ook. Op weg daar naartoe (binnendoor via hotellobby’s en overdekte voetgangersbruggen) kwamen we verbazend veel volk tegen in zwembroek en op badslippers. Die waren overduidelijk op weg naar of afkomstig van het zwemparadijs van buurvrouw Ronda waar ze echt voor in de rij stonden. Moet er niet aan denken...

Daarna hebben we nog volop de Falls bewonderd waarbij Claudia natuurlijk verguld was met het namiddaglicht. Dat levert dan weer andere plaatsjes op dan het licht van de eerste fotosessie zo rond het middaguur.
Myrthe en Mees waren toch ook wel onder de indruk van alles. Mees volstond met het commentaar:”echt cool”, en Myrthe wil nu al helemaal niet meer naar ons “sneue platte landje” (citaat) terug.
Het was dus wel geslaagd.
En toch ook een heel bijzondere eerste kerstdag voor ons.