Horse and Buggy

Dat zie je hier in de buurt veel: zwarte rijtuigen met in het zwart geklede mensen erop. Lange rokken, witte kapjes, grote hoeden. Dat zijn de Mennonieten die in deze regio goed zijn vertegenwoordigd. En dan vooral de conservatieve tak. Die wijzen elke nieuwe technologie af en leven in feite in het eind van de negentiende eeuw. Zonder stroom, mechanische werktuigen of andere dingen die wij zo normaal vinden.
De oorsprong van deze religieuze stroming ligt, jawel, in Nederland. Bij ons noemen we die de Doopsgezinde Gemeente. Via Duitsland is in de 17e eeuw een groot deel van deze groep in de VS terechtgekomen: de Pennsylvania Dutch.
En ja, er ligt een relatie met de Amish en de Quaker gemeenschappen. Die stamt ook uit die tijd.

Fascinerend om te zien is het wel: langs de highways rijden ze over de vluchtstroken in weer en wind. Afgelopen week zondagmiddag reden we langs een hele colonne. Waarschijnlijk was de kerk net uit. Buiten vroor het 14 graden en er blies een harde wind. Vanuit onze warme, met mobieltjes en iPods volgeladen SUV bekroop me toch heel even de vraag wie nou sneuer waren: zij of wij?
Maar de Mennonieten hebben een plek binnen de gemeenschap hier. Zo vind je bij de supermarkten overdekte aanbindplaatsen, compleet met automatische drinkbakken. Wat ik begreep van de locals hier zijn het in het algemeen harde werkers met nogal wat gradaties in de spartaansheid van hun bestaan. Zo zijn er blijkbaar ook Mennonieten met eigen ondernemingen die zijn voorzien van alle denkbare technologie. Maar na werktijd gaan ze weer terug in de tijd. Apart wel.
Juist het feit dat ze hier normaal deel uitmaken van de gemeenschap maakt het misschien nog wel aparter. Niemand die er raar van opkijkt. Sterker nog: er wordt serieus rekening met ze gehouden. In dit deel van de wereld is blijkbaar gewoon ruimte voor dit soort communities (in de VS kom je ze ook her en der tegen).

Oh ja, vandaag werden we door buurvrouw Ronda welkom geheten in de buurt. Ze stond met haar twee kids opeens voor de deur.
Nu had onze verhuurder ons al gewaarschuwd voor haar praatgraagte ("the guy next door is ok, but his wife really talks a LOT...) maar komisch was het wel. Vooral haar teleurstelling toen ik toch maar meldde dat we van het weekend weer vertrokken richting Europa. We waren blijkbaar de talk of the town want een andere buurvrouw vroeg al aan Claudia of de kids ook in Conestogo naar school gingen. Lachen.
Maar Mees en Myrthe hebben een geweldige middag gehad in de sneeuw met de kinderen uit de buurt. Ze waren op een gegeven moment wel met z'n achten van de helling hiernaast aan het afsleeën. Hartstikke leuk. Mees, die zich nota bene altijd het meeste zorgen maakt over de taal, vertrok na wat te drinken weer fluks naar zijn nieuwe vriendje Jarret. Een uur later ben ik hem maar eens gaan zoeken en heb ik hem bij Jarret achter de Wii vandaan geplukt. Nee, dat loopt wel los met onze Mees.
Ronda schalde me daarbij met haar werkelijk oorverdovend stemgeluid nog na: "You gotta come over tomorrow, Erik. And bring your wife!". Nou, we kunnen het niet afwachten...:-)

Eerder op de dag zijn we nog een huurhuis gaan kijken in Orangeville. Eigenlijk stonden er drie op het programma maar twee bleken er al te zijn verhuurd en bij de derde slaagde de makelaar er maar niet in de eigenaren te bereiken. Jammer, maar we waren toch blij dat we zijn gaan kijken. Het huis was trouwens absolute bagger. De hele tent was betimmerd met iets wat door moest gaan voor schrootjes, de vaatwasser dateerde op zijn minst uit 1962 en er zaten wat mysterieuze luchtstromen in het huis (lees: het tochtte ellendig hier en daar). Maar de buurt waarin het lag daarentegen super. Zo'n 10-15 minuten van downtown Orangeville en de scholen af en midden in de heuvels op een perceel van een paar hectaren. Zoals de meeste huizen die hier aan de rand van de stad liggen wel hebben trouwens.
We zijn dus weer wijzer geworden.
Orangeville zien we wel zitten als toekomstige landingsplaats. De regio Waterloo daarentegen trekt ons niet bijzonder. Voor Canadese begrippen is het hier druk en voor de onze eigenlijk ook. Daarbij is het een typisch wat grotere Noord-Amerikaanse stad met weliswaar een hoog voorzieningenniveau maar vrijwel zonder sfeer. In het algemeen valt ons trouwens wel op dat van de relaxte sfeer die we in Atlantisch Canada tegenkwamen hier weinig over is.
Stopten de auto's in Halifax al wanneer je alleen maar aanstalten maken om over te steken; hier is het oppassen geblazen. Had het winkelpersoneel in het Oosten alle tijd van de wereld voor je; hier zeggen ze nog niet niet "schiet op, wat mot je?".
Maar ja, in alle Maritieme provincies samen (Nova Scotia, New Brunswick, Prince Edward Island en Labrador & Newfoundland) wonen nog geen 2,5 miljoen zielen. In de Greater Toronto Area alleen al zijn dat er bijna 5 miljoen.
En zo heb elk voordeel inderdaad z'n nadeel...