Dances with Wolves en andere beslommeringen!

Nu weet ik ook waarom ik nooit meer ben afgevallen.
Heb een tijdje geleden bij een programma van National Geographic gehoord dat ijsberen een speklaag van 13 cm hebben. Dit om zich te wapenen en beschermen tegen de kou.
Bij een temperatuur van vrijdag -15 graden, maar gevoelstemperatuur van -21 heb je ook een speklaag nodig. Deze beschermt je namelijk tegen de kou!!! Klinkt logisch of niet?
Vrijdagavond nog geprobeerd te genieten van een warm bad. Canada is een geweldig land, maar die anti-zelfmoordbadkuipen zijn verschrikkelijk! Op de eerste plaats kun je er bijna nooit gestrekt in, altijd steken de knieën of andere lichaamsdelen uit het water. Bovengenoemde speklaag maakt het natuurlijk ook niet makkelijker.
Dan hebben hotels het rare systeem om geen losse sproeier te hebben. Was ik dus mijn haren in bad en wil deze vervolgens uitspoelen met schoonwater moet ik rechtop in bad gaan staan en de douche aanzetten. Niet prettig want op het moment dat ik me uit dat bad hijs krijg ik het gelijk heel koud. Andere optie is om mijn haar onder de lopende kraan uit te spoelen. Ook niet makkelijk want op de eerste plaats moet ik mijn ijsberenlijf draaien in bad en vervolgens rare fratsen uithalen om onder die kraan te liggen. Al met al is het anders zo ontspannen badderen in Canada een echte uitdaging. Maar ach, als dat alles is wat we hebben te mekkeren dan valt het wel mee, toch?

Wat we helemaal vergeten hebben te vertellen is dat Maria ons heeft ingewijd in de geheimen van Walmart! Vanwege die sledetocht moesten we nog investeren in warme kleding. En waar kun je dit het beste doen? Bij Walmart!! Echt helemaal geweldig, daar hebben ze alles voor weinig geld!
Een skibroek voor de kids voor 9 dollar!. Mijn sneeuwschoenen 20 dollar! En ga zo maar eindeloos door. Uiteindelijk natuurlijk toch een vermogen uitgegeven, want als alles zooooooo goedkoop is, dan kopen we ook van alles. (moeten dringend op zoek naar een extra tas, anders mogen we niet eens terug vliegen naar Nederland met al die zooi!)
Voor mij was het trouwens heel erg leuk om eindelijk Maria en Dennis te ontmoeten. Van Erik al veel verhalen gehoord, hyven met Dennis en eindeloos mailen en msn'nen met Maria. En nu, nu elkaar dan echt vastpakken, zien en spreken! In het echie was iedereen en alles nog veel leuker en het leek alsof we elkaar al jaren kenden en alsof we daar kind aan huis zijn. Voelt heel vertrouwd.
Na het shoppen samen gaan eten bij een leuk tentje in Orangeville.
Het was een gezellige avond en hopelijk komt er gauw een vervolg.

We gaan waarschijnlijk onze planning omgooien. De bedoeling was om zondagnacht in Toronto te overnachten om daar eventueel nog te shoppen. Maar nu denken we er over om dan of zelfs nog een dag eerder naar Orangeville te gaan om een nog betere indruk van de omgeving te krijgen.
Gaan we dit weekend in de groep gooien. Eerst maar eens zien of we zondag weer terug naar Conestogo kunnen en niet hier ingesneeuwd raken.

Vrijdagavond nog heerlijk gegeten in het restaurant van het hotel en op tijd naar bed want we waren alle vier heel erg moe. Van slapen kwam eerst niet veel. Op de eerste plaats loeide onze verwarming om de zoveel minuten op met veel kabaal en Erik die wel in een vloek en een zucht vertrokken was begon het Haliburton Forest om te zagen!! Very nice allemaal, grrrrrrr!!
Na een redelijk nacht werden we door de wekker wakker om 7 uur. We moesten immers om 9 uur bij Winterdance zijn en de receptioniste had ons verteld dat het een uur rijden was. Vroeg uit de veren en om half 8 liepen we opgewekt naar de ontbijtzaal.
"oh sorry, breakfast starts at 8" Huh???? Alles start hier pas vanaf 8 uur. Ook de sneeuwruimers beginnen dan pas te rijden, BEGINNEN, dus de straten zijn dan zeker niet geruimd. We baalden als een stekker, liepen terug naar de kamer en hesen ons daar in onze warme winterspullen. Lange onderbroeken, dikke sokken en skibroeken. rrrrrrrrrrrrrring ging de telefoon. Receptioniste vertelde dat er toch iemand bereid was om ontbijt te serveren, dus hup de helft van de kleren weer uit, terug naar de ontbijtzaal, snel besteld en gegeten en op weg naar Winterdance.
De straten waren inderdaad nog besneeuwd en hoe dichter wij bij Winterdance kwamen hoe meer sneeuw er lag. Gelukkig voor onze 4 x 4 geen probleem, beetje spannend was het wel, zeker omdat we niet zeker waren op de goede weg te zijn.
Bij Winterdance moesten we eerst wat formulieren tekenen dat we echt in staat van goede gezondheid verkeerden, nog gauw tijd voor een pitstop bij het toilet dat bestond uit een houten huisje met een houten bankje, gat in het midden en alles laten in de vrije natuur..... Best fris om te plassen bij -23!!!
We kregen een instructie over de do's en dont's bij de hondenslee en aansluitend begon het inspannen van de honden. Vijf per slee!
Erik, Myrthe en Mees stonden aan kop van de slee om de voorste honden vast te houden. Ik bewaakte één van de sledes en maakte nog gauw wat foto's. Wat wel een uitdaging is bij die temperaturen want zo gauw de handschoenen uit waren verstijfden mijn vingers.
Op een gegeven moment zag ik dat Erik en Mees met elkaar in druk gesprek waren en ook zag ik dat Mees er helemaal niet goed uitzag. Erik wenkte of ik wilde komen. Bij Mees aangekomen wilde ik vragen wat er scheelde maar het enige wat ik kon doen was hem opvangen en samen naar de grond zakken. Foetsie Mees, hij was flauw gevallen. Gelukkig lukte het mij om hem weer gauw bij te krijgen, waarom en hoezo Mees was flauw gevallen kwamen we niet achter. Wel was de hectiek op terrein inmiddels groot want bijna alle honden stonden voor de slee. Erik kreeg het sein om te vertrekken, want bij die honden is klaar is klaar en GO!!! Ik duwde Erik terug naar de slee, vroeg om de autosleutel en strompelde met Mees naar de auto. Het enige wat hij kon vertellen was dat hij zich heel erg beroerd voelde.
In de auto ging Mees alleen maar liggen en was een zielig hoopje ellende. Ik reed ondertussen weer richting dorp, nou ja dorp, drie huizen en een mesthoop. Ach, en ineens zei de zielepiet "het spijt me zo dat je niet mee kon". Zoooooo zielig! Natuurlijk jammer, maar het kon me verder niets meer schelen. Ik was allang blij dat hij langzaam weer positieven kwam.
In het dorpje vonden we een eettentje dat open was. Voor Mees bestelde ik eerst eens een cola ("ik mag toch 's morgens geen cola?") zodat hij een beetje cafeïne in zijn lijf kreeg zodat de boel weer wat op gang kwam. En na een burger met frietjes, een bagel voor mij voelden we ons allebei weer een wat beter. Mees kwam bij van zijn flauwte aanval, ik van de schrik om Mees.
Rond half 1 waren we weer bij Winterdance om onze twee avonturiers op te halen, want dat was het wel, een avontuur, maar ze hebben genoten.
Leah, één van de gidsen was zo aardig om wat foto's onderweg van hun te nemen en zelf kon ik na afloop nog wat foto's van de honden schieten. Wel een uitdaging om je camera bij die temperaturen aan de gang te houden.
De rest van het verhaal volgt door Erik!
Maar zoals jullie weer lezen, bij ons gaat NIETS normaal!

Geweldig, anders kan ik de hondenslee-ervaring niet omschrijven.
Met een team honden voor je slee door het eindeloos witte en doodstille landschap van Ontario suizen. Echt formidabel.
Het was inderdaad nogal hectisch toen onze arme Mees uit zijn schoenen viel. 20 Honden staan aangespannen en zijn klaar voor de start. De herrie van die dieren is dan echt onbeschrijflijk. Janken, blaffen, huilen. Alles tegelijk. Dan moet je "snap decisions" nemen zonder gefakkel. En gelukkig is Claudia daar héél goed in. Ze nam Mees onder de arm, droeg de slee over aan Jes (één van de gidsen) en terwijl ik met Myrthe wegsuisde had ze Mees al in de auto.
Natuurlijk heb ik veel aan Mees gedacht onderweg, maar in de vaste overtuiging dat het allemaal wel OK was heb ik toch met Myrthe samen de ervaring voor 100% kunnen absorberen.
Aangezien je een trail volgt en de gids voorop het tempo bepaalt kun je je beperken op het gasgeven ("HIKE") en remmen ("WOOW") van de honden. Echt cool die interactie. Het voelt een beetje als het contact dat je hebt met je paard voor de koets, maar dan een beetje anders. Menners onder jullie zullen snappen wat ik bedoel. Wat ik lastig vond is het remmen en bochten maken tegelijkertijd. Je staat dan met één voet op de rem terwijl je je gewicht moet verplaatsen om de toch wel forse slee de bocht door te krijgen. Dat ging dan oom twee keer een beetje mis. We raakten van het pad en zakten meteen een halve meter diep weg in de sneeuw. Da's dan toch wel weer even ploeteren om alles weer op het pad te hebben kan ik je vertellen. Sowieso is het hard werken. Zodra het een beetje lastig wordt voor de dieren step je mee of ren je achter de slee (NOOIT loslaten, wat er ook gebeurt is de absolute regel).
Grappig genoeg maken de honden tijdens het lopen geen geluid. Pas als ze stilstaan vergaat je horen en zien.
Hoewel kinderen in principe niet zelf mogen sturen mocht Myrthe bij de gids mee achterop staan. Vond ze helemaal geweldig en ze heeft er veel van opgestoken.

Na terugkeer in het resort en een lunch zijn we naar Haliburton gereden. Da's dus echt niet meer dan een straatje met een stuk of twintig winkels waaronder een heuse "mall" (met drie winkels erin bijna net zo groot als het Eaton Centre in Toronto natuurlijk :-) ). Daar heb ik nog een zwetsje gemaakt met de eigenaresse van de General Store: Inge uit Bern die in 1968 naar Canada verhuisde.
Daarna nog met de kids in de pool gelegen, gegeten en nu in bed de posting van vandaag af te maken.
Het was weer een intensieve maar ontzettend leuke dag.

Morgen meten we voor de terugweg naar Waterloo/Kitchender wederom rekening houden met een sneeuwstorm. We'll see.

Morgen meer.