En nu dan, het verhaal van de reis!

geschreven gisteravond in Washington:

Terwijl ik dit schrijf, zit ik voor de tweede keer vandaag te wachten bij de gate in Washington.
Inmiddels is het al kwart voor één 's nachts Nederlandse tijd en moeten we nog steeds naar Toronto.
Al met al begint het een reis met hindernissen te worden.
Laat ik bij het begin beginnen.

Vrijdagavond vertrokken naar Amsterdam. Was heerlijk luxe om gebracht te worden door Hub en onze kamer daar was toppie. Geslapen hebben we belabberd en ruim voor de wekker van 7 uur waren we wakker. In alle rust kunnen aankleden, ontbijten en met de bus naar Schiphol waar het inchecken ook redelijk vlot verliep.
Tot onze grote vreugde (en achteraf was dat die dag de enige vreugde) werden we economy-plus geplaatst. Had het zeuren van Erik toch nog effect gehad. Er is inderdaad meer beenruimte en je zit comfortabel. Nadeel, we zaten twee aan twee in het midden in een rij van drie. Dus steeds zat er nog een vreemde in de rij. Hoeft geen probleem te zijn, maar naast Mees zat een hele grote dikke neger....... Hemeltjelief, wat een forse man. Niet te geloven.
Je kunt dan nog zo veel beenruimte hebben, maar bij al die overtollige kilo's aan dijen en andere lichaamsdelen schiet je daar weinig mee op. Dus Mees had regelmatig "contact" met die meneer en dat is iets waar Mees niet goed tegen kan.
Tijdens de laatste reizen werd Mees regelmatig ziek. In overleg met de huisarts hadden we besloten Mees iets te geven waardoor hij een beetje kalm werd, want misschien wordt hij wel door spanning ziek.
En ik moet zeggen, lange tijd ging het goed. We speelden samen "mens erger je niet" en "Yatzee", Mees keek een film en we kletsten wat. Maar ineens was het over...... Het eten werd geserveerd en Mees greep om te sfeer te verhogen naar zijn "kotszakje"........ Gezelli! Helemaal fraai werd het toen Mees nog een bloedneus kreeg en met een dikke prop tissue in zijn neus de bloeding moest stoppen.
De rest van de reis bleef het manneke zo zitten en kwam kotsend en wel Washington binnen! Cool!

Amerika in reizen is altijd alsof je in een warm bad terecht komt.......NIET DUS!!! Steeds word je ontvangen alsof je de grootste crimineel bent en dat ze al jaren achter je aan zitten.
Nu is mijn Engels niet top, maar eerlijk is eerlijk, die manachter die desk sprak volgens mij ook niet echt Engels..... want ik verstond er geen hout van. Zo binnensmonds en onduidelijk geknaag.
Na talloze zinloze vragen mochten we toch het land in en na de procedure schoenen uit, riem af, computer uit de tas, vesten uit en ik weet niet wat nog meer, mochten we de bagage halen en weer afgeven en dan eindelijk door!
In eerste instantie dachten we nog tijd te hebben voor een heerlijk etentje, maar ook dat viel vies tegen en bestond ons heerlijke diner uit een take-out van "wendy's" en een scone van Starbucks.
Het boarden bij het volgende vliegtuig ging wel erg snel. Wat wel een beetje bizar was, je geeft de boarding-pass af, loopt de eindeloze slurf door en ineens sta je weer buiten...... huh? Trap af, vliegveld over en dan via een trap een vliegtuigje in (zie de verkleinende vorm).
Het hele vliegtuig had 50 plaatsen....en 1 stewardess. Myrthe en Mees vonden het geweldig, lekker knus.
De start verliep wat hobbelig, ook hier wat turbulenties links en rechts. Mees voelde zich kiplekker, ik daarentegen inmiddels niet meer zo. Ik besloot een beetje te slapen..... Na 15 minuten de stem van de piloot. Er was van alles mis, echt geen emergency.....maar we moesten terug naar Washington..... En echt, dat voelt niet lekker. De vlucht was onrustig en chaotisch en op sommige momenten dacht ik echt "zo dat was het".
En Mees? Die voelde zich niet meer zo kiplekker en spuugde ook de zakjes van dit kleine vliegtuigje vol. Ons nieuwe motto "Kotsington, here we come".
Weer er uit en weer wachten. Inmiddels werd ons beloofd dat er een nieuw vliegtuig zou komen en dat we zo spoedig mogelijk naar Toronto zouden vliegen.
Zojuist werd er omgeroepen of er twee vrijwilligers zijn die hier blijven overnachten en morgen verder vliegen...... Ja daaaaaaaaaaaag!!!
Zo ver vanuit Washington, dit verhaal krijgt morgen hopelijk morgen een vervolg...........


En nu, zondag vanuit Mulmur!

Gelukkig krijgt het verhaal een vervolg. Met de nodige vertraging en een fatsoenlijk vliegtuig en voor de afwisseling geen spugende Mees zijn we goed in Toronto geland.
Zelfs onze bagage was er. Beetje hadden we verwacht dat deze ergens in Shanghai zou staan na zo'n fantastische dag, maar gelukkig niet.
Erik stond ons op te wachten en iedereen was dolbij elkaar weer te zien.
Auto opgehaald en naar Mulmur gereden. We waren moe, moe en moe!
Maar we zijn er!