Een eigen auto en effe er op uit!

Het heeft gesneeuwd!!!
Eindelijk is de wereld om ons heen weer wit. Mees is gaan meten: er ligt een pak sneeuw van 7 tot 10 cm. Vinden wij natuurlijk al kei-veel, in Nederland heb je 7-10 cm regen per dag! Dit is dus vele malen mooier!
Eerst even skypen met het thuisfront want meestal zijn wij in de loop van de dag weg, waardoor er later geen tijd meer is. Nou ja tijd wel, maar dan ligt in Nederland iedereen in zijn bed. Ook nog met Tjits gesproken die ons ervan verzekerde dat het met de hondjes heel goed ging. Wist ik ook wel, ben onwijs blij met Femmie en Bertus in huis, maar toch, om nog eens van iemand te horen die onze honden door en door kent dat het goed gaat is extra zo fijn.
Missen doe ik ze wel onze harige monsters! Raar om zonder honden te zijn en ik kijk er nu al naar uit om ze weer te zien!

Rond negen uur zijn Erik, Mees en ik naar Waterloo gereden (Myrthe lag nog in bed) om mijn auto op te halen.
Erik is de hele dag weg en pas laat thuis. Zonder auto is het hier gewoon afzien. Conestogo is wel grappig, maar niet meer dan dat. Buiten dat koffiehuisje waar we de eerste dag waren is er alleen nog een dierenwinkel, een school, een restaurant en nog een drietal andere kleine winkels met sieraden en ander spul, maar that's it.
Voor boodschappen moet je echt de andere kant uit. Of naar Waterloo of naar Elmira. In Elmira heb je ook verschillende winkels bij elkaar liggen. Verder is het een gehucht, maar wel met een aantal winkels.
Mees en ik hebben mijn nieuwe auto bewonderd (één of ander Nissangeval) en vertrokken samen weer terug naar ons vakantiehuis. Best spannend want ik was benieuwd of we de weg zouden vinden. Eerst gestopt bij de Starbucks om zoals echte Canadezen koffie te halen, in ons geval dan warme chocolade melk. Zoooooooo lekker van de Starbucks. Vond dat ik dit al heel geroutineerd bestelde, maar........ging de fout in. Bestelde drie medium, maar bij Starbucks heet dat "grande" Balen, deed ik net zo mijn best om lekker "local" te wezen. Volgende keer beter. Mees en ik glibberen over de parkeerplaats terug naar de auto. Gelukkig had ik Mees bij me, want eerlijk gezegd, na een relatie van 5 minuten met mijn nieuwe auto had ik hem toch echt niet terug herkend, zeker omdat er totaal geen sfeer in zat (sfeer is bij ons een ander woord voor de zooi die in onze auto's ligt). En geloof me, onze auto's thuis barsten van de sfeer, dus je weet gelijk welke auto je eigen is.
Mees herkende de auto ook zonder sfeer!

Thuis was Myrthe al op en blij met de hot chocolate van de Starbucks. Samen ontbijten met Bagels en poptarts, vervolgens Myrthe nog haar Hyves bijwerken, Mees gamen en ik nog skypen werd het tijd om een plan voor de dag te maken.
Myrthe en Mees bedachten een sneeuwballen gevecht te houden en vertrokken "eventjes" naar buiten. Anderhalf uur kwamen zij weer binnen. Hadden van alles gebouwd met de sneeuw, elkaar bekogeld en genoten van het zonnetje dat op dat moment scheen.
We besloten om richting Orangeville te rijden om een beter idee van de omgeving te krijgen. Rond kwart voor 2 kwamen we eindelijk in de startblokken. Erik had de TomTom mee, ik een aantal kaarten en MeesMees en MyrtheMyrthe. Ook niet slecht.
Het eerste stuk was afgesproken dat Mees zou navigeren. Ging lang niet verkeerd hoewel halverwege bleek dat we niet echt daar uitkwamen waar we wilden. Dan geruild en Myrthe op de navigatiestoel. Zij had gelijk door dat al die nummertjes op de kaart iets te maken hadden met die kleine nummerbordjes langs de weg. En eerlijk is eerlijk, zij gidste ons zo naar Orangeville.
De omgeving voor Orangeville veranderde. Het landschap werd mooier en ook toen wij het stadje binnen reden hadden we er een positief gevoel bij. Het zag er allemaal heel vriendelijk verzorgd uit. Wel effe anders dan Waterloo.
Aangezien we aan de late kant waren besloten we alleen maar een hapje te eten en op tijd weer terug te rijden. Tussen Waterloo en Orangeville kom je amper iets tegen van dorpen, mensen, tankstations of andere gelegenheden waar je iets levends kunt verwachten en ik wilde niet in het donker verdwalen. Behalve dat je er niets tegenkomt verwacht ik ook dat het dan ook stik en stik donker zal zijn. En om dan niet te weten waar we naar toe moeten, niet zo handig.
Gelukkig verliep het deze keer wat soepeler, zeker als je weet waar je op moet letten. Onderweg nog een paar enorm grote herten gezien en gelukkig op tijd thuis voor het donker.
Maar ik ben toch blij dat we vandaag naar Orangeville gereden zijn. Dat is toch het dorp wat we uitgekozen hebben om eventueel te gaan wonen. Erik is er nu twee keer geweest, ik probeer zoveel mogelijk info te verzamelen en verder vragen we Dennis en Maria het hemd van het lijf. En toen ik vandaag Orangeville inreed leek het alsof ik het inderdaad al een beetje kende.
Morgen gaan we er weer naar toe. Eerst een afspraak bij de plaatselijke highschool en daarna naar een stoeterij met Rocky Mountain Horses en daarna eindelijk Maria en Dennis ontmoeten! De school is natuurlijk belangrijk ivm Myrthe, om een idee te krijgen wat op haar en ons afkomt bij een eventuele verhuizing. De stoeterij omdat we willen weten hoe dat hier zit met paarden, daarbij leek het ras ons wel leuk omdat het net als onze IJslandse paarden, gangenpaarden zijn.
Vrijdag gaan we naar de basisschool voor Mees. De bs had al aangeboden dat Mees een dagje mocht meelopen, maar dat zag Mees niet zitten en daarbij vond hij het idee bezopen om in je vakantie naar school te gaan. Hij vergeet gemakshalve maar dat hij officieel nu ook op school had moeten zitten. Maar dat hij het eng vindt, dat kan ik me voorstellen.

En Erik? Die was de hele dag aan het werk. Of hij nog puf heeft om iets te schrijven, geen idee, anders moeten jullie het met mijn versie doen. Weinig foto's gemaakt vandaag. Zat helaas zelf achter het stuur. Alleen een paar van de sneeuw hier.
Tot morgen!