Hello Again!

De eerste nacht zit erop.
Behalve dat we door een grapjurk werden wakker gebeld om 02:30 uur en we per twee in bedden lagen van 1,40 meter (er waren geen "kings" voorhanden) hebben we een goede nacht achter de rug.
Mees staat te trappelen om langs de Tim Hortons te gaan. Echt geweldig, onze little Canadian.

Maar onze tripje had inderdaad toch weer een interessante start.
Om onnodig gestress te voorkomen hadden we onszelf de hele dag voorgehouden dat we zeeën van tijd hadden. We hoefden immers pas om 13:45 uur de trein te hebben om rond half vier op Schiphol te zijn om te kunnen inchecken voor onze vlucht van 18:00 uur. Zeg ik zeeën? Oceanen van tijd!
Uiteindelijk resultaat: ik ren als een op hol geslagen Belgisch trekpaard door het station met een zware tas achter me aan, Claudia sprint me tegemoet om me te melden dat de trein zowat vertrekt en ik de kinderen gauw moet gaan helpen met het inladen van de bagage waarna ik de trap met drie treden tegelijk neem naar perron 5 en we op het nippertje in de trein vallen.
We hadden natuurlijk ook de volgende trein kunnen nemen. Oceanen van tijd....

Wel beschouwd ligt de oorzaak van dit gehaast in november. Op 11 november om precies te zijn.
Dat was de dag dat ik als Europeaan een bedrag wilde overmaken naar een Canadees. Naar Colin namelijk, de eigenaar van de kerk waar we de komende twee weken verblijven. Hij vraagt, heel logisch, om een aanbetaling op de huursom.
Nu moet je weten dat Nederland één van de meest efficiënte bancaire systemen ter wereld heeft. Wij vinden het heel normaal om een acceptgirootje te krijgen, machtigingetjes af te geven (waardoor we naderhand niet meer weten waar 25% van ons geld naartoe is gegaan of, erger nog, met een kop als een biet bij de Albert Heijn staan omdat we niet meer kunnen pinnen) en via internet geld over te maken.
Prachtig, maar zo werkt dat in het buitenland meestal niet. In dit deel van de wereld (en de meeste andere trouwens) gaat dat met cheques die je uitschrijft, in een envelop stopt en naar iemand toestuurt die die cheque vervolgens bij zijn eigen bank kan verzilveren. Ohw, maar hoe gaat dat dan vanuit Nederland?
Nou, gewoon niet. Althans niet in ons geval.
Andersom gaat het volgens mij ook niet zo soepel. Zo wacht ik al een poosje op de cheque van een Canadese opdrachtgever.
Gelukkig heb ik een geheime topadviseur in Orangeville die mij wegwijs maakt in alle handigheidjes van de internationale business. Moet ik maar weer eens bij op consult. Komt goed!

Ik liet mijn bank dus gewoon een cheque opsturen naar Colin op de elfde van de elfde (ik had het moeten weten...). Op 13 november werd het van onze rekening afgeschreven met €15,- kosten en op 8 december had Colin nog steeds niks. Bellen dus. Volgens de ING was hier in Nederland het geld keurig overgemaakt naar de Bank of Montreal. En daar bleek de cheque zoekgeraakt. Dus moest ik maar een "stop payment" op de cheque zetten zodat die niet meer kon worden geïnd. Kostte weer €25,-. En arme Colin had nog steeds niks. Dus sprak ik met hem af dat ik het geld wel contant zou meebrengen. Dat was OK.
En dáárom moest ik bij GWK Canadese dollars bestellen die ik voor vertrek in de stationshal moest afhalen. Helaas stond er een rondbebilde donkere dame voor me die wat moeite had haar transactie te voltooien. Toen ik aan de beurt was heb ik het GWK-mens de dollars zowat uit de handen gegrist (inmiddels had ik een sms-je gekregen: "de trein staat er allang" - heel fijn) en weggerend. Ze gilde me nog iets na dat ik een kaart had gekregen waarmee ik ergens korting kreeg maar dat heb ik niet meer kunnen volgen.
Zo is het gekomen en zo is het gegaan.

Zoals jullie hebben kunnen zien waren we weer schaars bepakt. Ik sta er elke keer opnieuw van de kijken met hoe weinig spullen wij toe kunnen als we op vakantie gaan.
Allemachtig....
Dit keer BEGIONNEN we al met overgewicht op Schiphol waardoor we drie tassen hebben moet ompakken. Ik had ze wel gewogen en gezien dat we op het randje zaten maar dacht natuurlijk dat het zo'n vaart niet zou lopen. Maar de dame aan de balie was onverbiddelijk want ze wilde geen gelazer met collega's. Ompakken dus. Eigen schuld!
Bij de gate uiteraard de obligate security check. Laptop uit de tas, kleingeld uit de broek. You know the drill.
Alleen, toen Myrthe's rugzak uit de scanner kwam voeg de beveiligingsmeneer of hij er eens effe in mocht kijken. Natuurlijk mocht dat. Probeer maar eens "nee" te zeggen.
De arme man...
"Waar moet ik beginnen?", verzuchtte 'ie oprecht. Die rugzak zat namelijk zo godsgruwelijk vol dat de inhoud er zowat uitsprong toen de rits openging. Maar hij had het bewijs van Myrthe's misdaad gauw gevonden: een schaar! Jawel, mijn dochter probeerde een schaar de vliegtuigcabine in te smokkelen. Eentje met roze handgrepen weliswaar, maar evengoed een potentieel terroristisch wapen natuurlijk. En zonder overdrijven: er hebben 3(!) beveiligers naar gekeken om uiteindelijk te besluiten dat het kleinood mee mocht. Myrthe schrok toch wel een beetje en kon mijn grapje "daar draai je dan vanavond de bak in, in plaats van naar Canada te vertrekken" niet zo heel erg waarderen.
Maar goed, alles ging verder prima. Vlucht OK, auto stond klaar en de hotelreservering klopte.
Roomservice zorgde voor de rest en rond een uur of elf Toronto-tijd (da's 05:00 uur Nuenen-tijd) vielen we in bed.

Om 11:30 uur stonden we dan vandaag voor ons onderkomen van de komende twee weken. Ontzettend benieuwd natuurlijk, want we gaan in een verbouwde kerk wonen. In 1878 gebouwd als godshuis en als zodanig in gebruik geweest tot een jaar of zes geleden.
Colin was ook keurig op tijd en toonde ons het pand. En het is echt he-le-maal geweldig.
Zorgvuldig en smaakvol omgetoverd tot een oergezellig huis zonder de oorsprong geweld aan te doen. We slapen in een hemelbed op het oksaal! Nooit gedacht dat nog eens te beleven... Kijk maar naar de foto's. Claudia heeft er een hele riedel voor jullie bijgezet.

Morgen is het voor mij vroeg dag. Om 08:00 uur begin ik met een breakfast meeting in Waterloo. Aansluitend nog een paar ontmoetingen op en rond de campus van de University of Waterloo. Afhankelijk van het verloop daarvan breng ik tussendoor de auto terug naar Claudia en de kids. Zij willen morgenochtend na een relaxed ontbijtje de buurt een beetje te voet gaan verkennen. Heel ver kom je dan niet zoals bekend dus dan is de auto toch wel fijn.

Morgen meer.